Sevgi, güven, paylaşım… Bir ilişkiden beklediğimiz temel duygular bunlarken, bazı ilişkiler tam tersine bizi tüketir, değersiz hissettirir, hatta duygusal olarak yıkar. Yine de o kişiden kopamaz, ona karşı derin bir bağ hissederiz. Mantığımız “Kaç!” diye haykırırken, kalbimiz “Kal!” demeye devam eder. İşte bu çelişki, toksik aşkın en can alıcı noktasıdır.
Hepimizin çevresinde şu cümleleri kuran biri olmuştur ya da belki bizzat kendimiz kurmuşuzdur:
“Bana iyi gelmiyor ama onsuz da yapamıyorum.”
“Çok üzülüyorum ama onu sevmekten vazgeçemiyorum.”
“Beni kırıyor ama değişecek diye umuyorum.”
Günümüzün yoğun tempolu yaşam tarzları, sürekli olarak dışarıya yönelmemize ve çevremize odaklanmamıza neden olabilir. Ancak, kendi iç dünyamıza, kendimize ve içsel düşüncelere nasıl baktığımız, yaşam kalitemizi ve duygusal refahımızı büyük ölçüde etkiler. Kendimize değer verme, öz saygıyı geliştirme ve iç huzuru bulma, kişisel gelişim ve ruh sağlığı açısından kritik öneme sahiptir.