Sevgi, güven, paylaşım… Bir ilişkiden beklediğimiz temel duygular bunlarken, bazı ilişkiler tam tersine bizi tüketir, değersiz hissettirir, hatta duygusal olarak yıkar. Yine de o kişiden kopamaz, ona karşı derin bir bağ hissederiz. Mantığımız “Kaç!” diye haykırırken, kalbimiz “Kal!” demeye devam eder. İşte bu çelişki, toksik aşkın en can alıcı noktasıdır.
Hepimizin çevresinde şu cümleleri kuran biri olmuştur ya da belki bizzat kendimiz kurmuşuzdur:
“Bana iyi gelmiyor ama onsuz da yapamıyorum.”
“Çok üzülüyorum ama onu sevmekten vazgeçemiyorum.”
“Beni kırıyor ama değişecek diye umuyorum.”
İnsan zihni, kendini koruma konusunda oldukça yaratıcıdır. Hepimiz zaman zaman zorlayıcı duygular, stresli durumlar ve iç çatışmalar yaşarız. İşte tam da bu noktada, farkında olmasak bile zihnimiz savunma mekanizmalarını devreye sokar.
Günümüzde, hızla değişen teknolojiler, şehirleşme, ve toplumsal yapılar, insanların yaşam tarzlarını ve ilişkilerini büyük ölçüde etkiliyor. Bu değişiklikler, bazen insanları daha da yalnızlaştırıyor ve izole ediyor. Yalnızlık ve izolasyon, modern dünyada giderek artan bir endişe haline geldi ve bu durum, insanların fiziksel ve ruhsal sağlığını ciddi şekilde etkileyebilir.
Yetişkin bir insanın bir saat içerisinde 2.000’den fazla karar aldığını biliyor muydun?